Marleen: "Zeg, waarom hebben jullie nog geen kinderen?"

"Vroeger” leek het wel allemaal zo makkelijk; je ging trouwen, samenwonen en er kwam een gezinsuitbreiding. Tegenwoordig hebben wij vrouwen meer mogelijkheden om te kiezen. Veel vrouwen in mijn omgeving zijn zelfstandig en economisch onafhankelijk. Het merendeel van deze dames is nog niet helemaal toe aan gezinsuitbreiding, maar kiest ervoor om eerst nog een paar jaar te gaan reizen of is helemaal happy de peppie met die 60-urige werkweek. En dat is het mooie van kiezen; vrijheid, blijheid.

Wij zitten op één lijn

Gelukkig zitten Meneer en ik op het gebied van gezinsuitbreiding op één lijn. En dat is best fijn. Ik heb de man van mijn dromen gevonden; je kunt met hem lachen, hij ziet er goed uit en is ook nog eens intelligent. En ja, nu we langer dan 2 jaar samen zijn en meer dan 1 jaar samenwonen wil je toch wel weten hoe de vork in de steel zit als het gaat om kinderen. Daar waar dit voor sommigen misschien een moeilijk onderwerp is om over te praten, was het voor ons vrij snel duidelijk; onze relatie is klaar voor een nieuw lid in het gezin, maar dan in de vorm van een hamster of een lief wit konijntje, niet voor een mini-me. Een gezinsuitbreiding is welkom, later, als we groot zijn.

Ik blijf voor altijd 29 jaar

Maar als vriendinnen en familie steeds vaker op beschuit met muisjes gaan trakteren, krijgen Meneer en ik ook steeds vaker de vraag; ‘Zeg, waarom hebben jullie nog geen kinderen?’ Ook als mensen mij naar mijn leeftijd vragen en ik aangeef dat ik volgend jaar al 30 kaarsjes mag uitblazen , wordt er vaak met zo’n vragende blik naar mijn buik gekeken. Sinds wanneer is 30 jaar de leeftijd en hét moment om te beslissen of er wel of niet een gezinsuitbreiding mag komen? Moet ik dan de komende jaren maar gaan liegen over mijn leeftijd en voor altijd 29 jaar blijven? Met dé perfecte anti-aging crème kan ik dit best lang volhouden of misschien moet ik zelfs Renee Zellweger eens uitnodigen voor een borrel en wat goed advies.

‘Ben je niet bang voor spijt?’

Een paar maanden geleden wilde ik mijn werkgever om goedkeuring vragen voor de wereldreis die Meneer en ik op onze bucketlist hebben staan. Toen ik het kantoor binnenstapte moest hij lachen; ‘Vertel op: zwanger, trouwen of loonsverhoging?’ ‘Uhh’, stamelde ik ‘niets van dat, ik wil een paar maanden op reis!’ ‘Ohhh, is dat het!’ zei de beste man enigszins teleurgesteld. En ik baalde, want ja, had ik nu maar gekozen voor loonsverhoging. Ook krijg ik steeds meer de opmerking: ‘Als je nog langer wacht, ben je dan niet bang dat je er spijt van krijgt?' Koekoek, ik vraag toch ook niet aan stellen die zwanger zijn 'Ben je niet bang dat je er spijt van krijgt?' of ‘Hey, je hebt maar liefst 3 meisjes? Had je niet liever ook een jongen gewild?’

Zijn wij egoïstisch?

Soms lijkt het wel alsof het niet om jou gaat, maar om de wens van anderen. Het voelt soms bijna egoïstisch dat Meneer en ik hebben besloten om de komende jaren lekker te gaan reizen, aan onze carrières gaan werken en een zoektocht zullen starten naar ons droomhuis. Tot voor kort kon ik nog wel lachen om alle vragen en opmerkingen, nu begint het me eigenlijk steeds meer te irriteren. En begrijp me niet verkeerd, zoals ik al aangaf, wat niet is kan nog komen! In de tussentijd kunnen we lekker genieten van de kleintjes van vrienden of familie. Daarnaast blijf ik gewoon die vrolijke buurvrouw die gevallen kindjes weer terug op hun fietsjes zet of ze met Sint Maarten een extra snoepje toestopt. Niets mis mee dacht ik zo! Ik heb zeker geen hekel aan kinderen, absoluut niet! Net zoals dat ik absoluut geen hekel heb aan pinguïns, maar ook die heb ik liever niet op mijn balkon. _________________________________ Lees hier alle blogs van Marleen!

Foto: Shutterstock - Naito8