Helga: Bijna Valentijnsdag

Het is bijna Valentijnsdag! De dag van de liefde en de dag waarop ik rusteloos voor mijn brievenbus heen en weer aan het ijsberen ben. Wachtend op al die honderden kaarten die dan op mijn mat zullen vallen. De bezorgers staan in rijen voor mijn deur om de chocolade (waar ik niet van houd, maar mijn lieve vriendinnetje des te meer) en de bloemen (eveneens geen plezier, maar mijn lieve moedertje wel) bij mij af te kunnen geven. Al die heimelijke aanbidders die me jaar in, jaar uit, een dag per jaar speciaal laten voelen. Althans dat is wat ik droomde vannacht. Verder dan een brief van de belastingdienst ben ik de laatste jaren niet gekomen. Leuker kunnen we het niet maken zal ik maar zeggen.

Commerciële onzin

Het feit dat mijn enige aanbidders geld van me willen zien of me willen herinneren aan het feit dat mijn banksaldo wederom onder het vriespunt zal komen, heeft niets te maken met het feit dat ik in werkelijkheid een hekel heb aan die commerciële onzin. Ik wil iemand die me het hele jaar door speciaal laat voelen en niet iemand die eens per jaar een veel te dure kaart met veel te dure bloemen koopt in de hoop dat hij daardoor “geluk” heeft die avond.

Handgeschreven briefjes in mijn broodtrommel

Ik wil handgeschreven briefjes in mijn broodtrommel waarop staat dat hij van me houdt en hoe leuk hij me vindt. Of die warme knuffel als ik door chronisch slaapgebrek even niet zo lief reageer. Die opmerking dat ik er sexy uitzie terwijl ik in werkelijkheid wallen heb tot aan mijn knieën. Of die 1,2,3,4 of zelfs 5 koppen koffie op bed terwijl hij dochterlief vermaakt en ik in alle rust twee uur de tijd kan nemen om wakker te worden. Dat is wat ik wil! En als hij dan zomaar, zonder enige aanleiding die mooie armband heeft gekocht, of beter nog, oppas heeft geregeld voor een romantisch etentje bij mijn favoriete hamburger tent, dan is dat helemaal geweldig. En ik ben echt niet veeleisend hoor. Sinds de geboorte van mijn dochter waardeer ik het al wanneer ik mijn eten rustig, zonder gezeur of gepiep, naar binnen kan werken, met als werkelijk hoogtepunt als het eten nog daadwerkelijk warm is. Dat idee alleen al vind ik simpelweg opwindend.

Een hamburger uit de drive-through

Ik zit niet te wachten op een vijf-gangen diner in een sterrenrestaurant waarbij ik me, na genoten te hebben van alle acht happen die ik voorgeschoteld heb gekregen, afvraag waar de dichtstbijzijnde snackbar is. Ik hoef geen kaarslicht, deuren die open gehouden worden of aangeschoven stoelen. Nee echt, ik zou al blij zijn als ik in alle rust warm voedsel naar binnen kan werken. Zo blij dat ik zelfs sta te juichen om in het licht van het dashboard een hamburger uit de drive-through te verslinden. Dus lieve stille aanbidders van me, als jullie me zoeken zit ik in de blauwe auto, onder de grote boom met de gele M mijn avondmaal te verslinden. Doe me een plezier en kom me een toetje brengen! _________________________________ Lees hier alle blogs van Helga!

Foto: Shutterstock