Fleur: Sjans met de schilder

Wederom te laat loop ik gehaast de deur uit. De verjaardag is al begonnen en ik moet nog vertrekken en minstens 40 minuten rijden. Top geregeld, denk ik sarcastisch.

De schilder

Terwijl ik de deur achter me dichttrek, hoor ik ineens een enthousiast “hallo” achter me. Ik kijk op. Achter me staat een in schilderskleding gehulde, ietwat kleine man. Ik glimlach, zeg hem vriendelijk gedag terug en maak aanstalten om door te lopen. Hij niet. Voor hem is het pas net begonnen.

Vragenvuur

“Ga je iets leuks doen?”, vraagt de man. Een beetje verbouwereerd van de onverwachte vraag zeg ik dat ik naar een verjaardag ga. Hier bleef het niet bij. Zonder een gesprek te hebben vuurt hij aan de lopende band vragen op me af; wat ik voor werk doe, hoe oud ik ben, mijn naam en welke sporten in beoefen. Een ongemakkelijke setting.

Drinken?

Na twee vragen naar waarheid te hebben beantwoord en de overige zes met een leugentje om eigen bestwil, geef ik gaan dat ik echt haast heb. Hij mompelt terug dat we wel eens iets kunnen drinken en ik besef me dat ik me écht uit de voeten moet maken. Hij is minstens 20 jaar ouder en geeft me een raar onderbuikgevoel. Ik geef aan dat we geen schilder nodig hebben en dat ik er vandoor ga. Voor ik echt kan vertrekken, krijg ik nog een zweterige arm om me heen geslagen en hij zegt me gedag.

Briefje

Bij thuiskomst ligt er een handgeschreven briefje in mijn brievenbus. De schilder. Met twee spelfouten zegt hij in drie zinnen dat ik hem altijd mag bellen voor een afspraak. Ik weet niet zeker of ik het schattig of ongemakkelijk moet vinden. Mijn omgeving weet dat wel. Vriendin: “Heb je bij de buren aangebeld of ze wel écht een schilder hebben?” Vriendlief: “Je had moeten zeggen dat je al een vriend hebt” Moeders: “Al die ongure types in Amsterdam. Daar moet je maar niet mee praten hoor”

Daar is ie weer

‘Ben ik dan niet assertief genoeg geweest?’, vraag ik me af en besluit de volgende keer duidelijker te zijn. Wanneer ik een week later in mijn pyjamabroek de vuilnis buiten zet, hoor ik direct ‘heey’ vanuit de linkerhoek. Ik schrik, roep vluchtig ‘hoi’ terug en trek uit reactie als de wiedeweerga de deur achter me dicht.

En weer…

Twee dagen later ga ik met mijn vriend naar de supermarkt. Hij staat er weer. In zijn schilderskleding, in de straat. Aan het werk heb ik hem nog nooit gezien. Resoluut slaat mijn vriend zijn arm om me heen en groet de man. Ergens vind ik het een beetje sneu, maar effectief was het wel. Het was de laatste keer dat ik hem gezien heb. Hij is vast op weg naar zijn volgende ‘klus’.

Foto: Flickr